روش کار پارتیشن بندی دیسک رکورد اصلی بوت در لینوکس

مدیریت کارآمد ذخیره سازی یک جنبه حیاتی برای حفظ یک محیط محاسباتی سازمان یافته است.

در این راهنمای دقیق، ما ویژگی های پارتیشن بندی دیسک Master Boot Record (MBR) را با استفاده از parted فرمان روی لینوکس.

علاوه بر این، ما را پوشش خواهیم داد process اضافه کردن هارد دیسک جدید در VMware و همچنین روش قالب بندی و نصب پارتیشن جدید ایجاد شده با استفاده از mkfs و fstab، به ترتیب.

فهرست مطالب

در اینجا چیزی است که ما در این راهنمای جامع پوشش خواهیم داد:

• مروری بر MBR
• مقدمه ای بر Parted Utility
• روش شناسایی دیسک ها
• روش راه اندازی Parted
• روش ایجاد یک جدول پارتیشن MBR جدید
• روش ایجاد پارتیشن های اولیه
• روش نمایش اطلاعات پارتیشن
• روش فرمت کردن پارتیشن با mkfs
• روش نصب خودکار با fstab
• روش نصب پارتیشن
• روش ایجاد پارتیشن های منطقی
• بسته بندی

مروری بر MBR

MBR یک طرح پارتیشن بندی قدیمی است که استفاده می شود روی سیستم های مبتنی بر BIOS، با یک بخش 512 بایتی در ابتدای دستگاه ذخیره سازی که حاوی اطلاعات پارتیشن و بوت لودر است.

512 بایت MBR به صورت زیر سازماندهی شده است:

• کد اصلی بوت (446 بایت): این بخش حاوی کد اجرایی است که مسئول بارگذاری سیستم عامل است. پارتیشن فعال (قابل بوت) را پیدا می کند و کنترل را به بخش بوت آن منتقل می کند.
• جدول پارتیشن (64 بایت): 64 بایت بعدی برای جدول پارتیشن رزرو شده است که می تواند حداکثر چهار پارتیشن اصلی یا سه پارتیشن اصلی و یک پارتیشن توسعه یافته را توصیف کند.
• امضای MBR (2 بایت): دو بایت آخر حاوی یک امضا (0x55AA) است که نشان می دهد این یک MBR معتبر است.

معرفی نرم افزار Parted Utility

parted هست یک command-line ابزاری که برای ایجاد، تغییر اندازه و مدیریت پارتیشن های دیسک طراحی شده است روی سیستم های لینوکس

مجموعه ای جامع از ویژگی ها برای انجام وظایف مربوط به دیسک ارائه می دهد و به دلیل انعطاف پذیری و قابلیت های قوی آن به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. اهداف اولیه از parted عبارتند از:

• ایجاد پارتیشن و تغییر اندازه: parted کاربران را قادر به ایجاد پارتیشن های جدید می کند روی یک دیسک، اندازه پارتیشن های موجود را تغییر دهید و تخصیص فضای دیسک را تنظیم کنید.
• پشتیبانی سیستم فایل: این فایل از سیستم‌های فایل مختلف، از جمله ext2، ext3، ext4، FAT، NTFS و غیره پشتیبانی می‌کند و به کاربران اجازه می‌دهد سیستم فایلی را انتخاب کنند که به بهترین وجه با نیازهایشان مطابقت دارد.
• دستکاری جدول پارتیشن: parted مدیریت جداول پارتیشن از جمله ایجاد، اصلاح و حذف پارتیشن ها در این جداول را تسهیل می کند.
• عملیات در سطح بخش: این ابزار در سطح بخش عمل می کند و امکان کنترل دقیق و دستکاری ساختارهای دیسک را فراهم می کند.

روش نصب Parted

می توانید نصب کنید parted روی سیستم شما با استفاده از این دستور:

yum install parted

قبل از ایجاد پارتیشن باید دیسک جدیدی را به ماشین مجازی خود اضافه کنیم. من از VMware استفاده می کنم. برو روی و ماشین مجازی RHEL را راه اندازی کنید.

ابتدا باید به گزینه Player برویم روی گوشه سمت چپ بالا و سپس به گزینه Manage بروید. با استفاده از این گزینه می توانید تنظیمات ماشین مجازی را انتخاب کنید.

کلیک روی “افزودن به هارد دیسک جدید”. سپس هارد دیسک را انتخاب کنید و فشار دهید روی بعد تا زمانی که ظرفیت دیسک را درخواست کند. برای اهداف یادگیری، فقط 5 گیگابایت دیسک اضافه کنید.

ادامه کلیک کنید تا به گزینه پایان برسید.

ما در حال تمرکز هستیم روی ایجاد پارتیشن، بنابراین ما تمرکز نمی کنیم روی قطعاتی که برای پارتیشن مورد نیاز نیستند.

سپس، ماشین مجازی خود را مجددا راه اندازی کنید تا هارد دیسک جدید اضافه شده را منعکس کند.

روش شناسایی دیسک ها

شناسایی دیسک ها گامی مهم در این زمینه است process پارتیشن بندی دیسک را تضمین می کند که شما با دستگاه ذخیره سازی صحیح کار می کنید روی سیستم شما

استفاده کنید lsblk فرمان برای نمایش اطلاعات مربوط به دستگاه های بلوک، از جمله هارد دیسک ها و پارتیشن ها.

lsblk

به دنبال دیسکی باشید که می خواهید پارتیشن بندی کنید. نام دیسک ها معمولا در قالب هستند /dev/sdX، که در آن “X” یک حرف کوچک است که نشان دهنده دیسک است. مثلا، /dev/sda، /dev/sdb، و غیره.

روش راه اندازی Parted

a را باز کنید terminal و راه اندازی شود parted برای دیسک هدف:

parted /dev/sdX

این آغازگر parted ابزار با امتیازات بالا و آن را به تمرکز هدایت می کند روی دستگاه ذخیره سازی مشخص شده (/dev/sdX).

پس از اجرا، کاربر وارد parted حالت تعاملی برای دستگاه مشخص شده، امکان پیکربندی و مدیریت پارتیشن ها را فراهم می کند روی آن دستگاه ذخیره سازی خاص

روش ایجاد یک جدول پارتیشن MBR جدید

اگر دیسک پارتیشن بندی نشده است، یک جدول پارتیشن MBR جدید با استفاده از این دستور ایجاد کنید:

(parted) mklabel msdos

این دستور می دهد parted برای ایجاد یک جدول پارتیشن MBR جدید روی دستگاه ذخیره سازی انتخاب شده در حال حاضر این عمل اطلاعات پارتیشن موجود را حذف می کند روی دستگاه، به طور موثر با یک تخته سنگ تمیز برای پارتیشن بندی شروع می شود.

توجه به این نکته مهم است که این دستور باید با احتیاط استفاده شود، زیرا جدول پارتیشن موجود و تمام داده های مرتبط را پاک می کند. روی دستگاه

روش ایجاد پارتیشن های اولیه

می توانید یک پارتیشن اصلی با نوع سیستم فایل مشخص شده، شروع و پایان ایجاد کنید:

(parted) mkpart primary [filesystem-type] [start] [end]

• mkpart: این است parted دستور مورد استفاده برای ایجاد یک پارتیشن جدید. عبارت mkpart مخفف عبارت make partition است.
• primary: این نوع پارتیشنی که باید ایجاد شود را مشخص می کند. در این مورد، یک پارتیشن اولیه است. پارتیشن های اولیه پارتیشن های اصلی هستند روی یک دیسک، و می توان از آنها برای نصب یک سیستم عامل یا ذخیره داده ها استفاده کرد.
• [filesystem-type]: این مکان نگهدارنده را با نوع فایل سیستم مورد نظر برای پارتیشن جایگزین کنید. انواع سیستم فایل رایج عبارتند از ext4، ntfs، fat32، و غیره روی.
• [start] و [end]: این متغیرها نشان دهنده نقاط شروع و پایان پارتیشن هستند که بر حسب مگابایت (MB) یا به صورت درصدی از اندازه کل دیسک مشخص شده اند. به عنوان مثال، ممکن است تعریف کنید که پارتیشن با 1 گیگابایت شروع و به 10 گیگابایت ختم شود.

روش نمایش اطلاعات پارتیشن

از این دستور برای تأیید طرح پارتیشن استفاده کنید:

(parted) print free

وقتی وارد می شوید (parted) print free در parted حالت تعاملی، خلاصه ای از فضای آزاد موجود را ارائه می دهد روی دیسک انتخاب شده، شامل جزئیاتی مانند نقاط شروع و پایان فضای تخصیص نشده، اندازه آن و هرگونه محدودیت روی ایجاد پارتیشن های جدید در آن فضا.

این خروجی است:

(parted) print free
Model: ABC Storage Device
Disk /dev/sdX: 1000GB
Sector size (logical/physical): 512B/4096B
Partition Table: msdos
Disk Flags:

Number  Start   End     Size    Type  File system  Flags
        32.3kB  1049kB  1017kB  Free Space
 1      1049kB  256MB   255MB   primary  ext4         boot
 2      256MB   512MB   256MB   primary  linux-swap
 3      512MB   1000GB  1000GB  primary  ntfs

مطبوعات ctrl + d برای خارج شدن از جدا شده

روش فرمت کردن پارتیشن با mkfs

پس از پارتیشن بندی، پارتیشن را با یک فایل سیستم دلخواه فرمت کنید (به عنوان مثال: ext4)

mkfs.[filesystem-type] /dev/sdX1

این به سیستم می گوید که یک سیستم فایل از نوع مشخص شده ایجاد کند روی پارتیشن تعیین شده پس از اجرای این دستور، فایل سیستم انتخابی ایجاد می شود روی پارتیشن، و برای ذخیره فایل ها و داده ها آماده خواهد بود.

روش نصب خودکار با fstab

با استفاده از این دستور می توانید UUID پارتیشن را پیدا کنید:

sudo blkid /dev/sdX1

ویرایش کنید /etc/fstab برای اضافه کردن ورودی برای نصب خودکار، و مطمئن شوید که نوع فایل سیستم مانند نوع سیستم فایل است. mkfs.[filesystem-type]

این /etc/fstab فایل، مخفف “جدول سیستم های فایل”، یک فایل پیکربندی بسیار مهم است روی سیستم عامل های یونیکس و یونیکس مانند، از جمله لینوکس. برای تعیین روش نصب دستگاه های ذخیره سازی (مانند هارد دیسک ها و پارتیشن ها) در سیستم فایل استفاده می شود.

هدف اولیه از /etc/fstab فایل برای تعیین روش نصب دستگاه های ذخیره سازی مختلف در هنگام راه اندازی سیستم است process.

UUID=[your-uuid] /dir-to-mount-path [filesystem-type] defaults 0 0

در اینجا یک مثال است:

UUID=127854Vd344HHttRpq977739 /kedar ext4 defaults 0 0

UUID=127854Vd344HHttRpq977739: این قسمت شناسه منحصر به فرد جهانی (UUID) دستگاه بلوک یا پارتیشنی که قرار است نصب شود را مشخص می کند. UUID یک شناسه منحصربه‌فرد است که به سیستم فایل اختصاص داده می‌شود و حتی در صورت تغییر نام دستگاه، یک مرجع ثابت را تضمین می‌کند. در این مورد، UUID “127854Vd344HHttRpq977739” است.

/kedar: این قسمت نقطه اتصال را نشان می دهد که دایرکتوری در سیستم فایل است که دستگاه مشخص شده توسط UUID در آن متصل می شود. در این مثال، نقطه اتصال “/kedar” است.

ext4: این نوع فایل سیستم را مشخص می کند روی دستگاه در این مورد، “ext4” است که یک سیستم فایل رایج است روی لینوکس.

defaults: گزینه «پیش‌فرض» مخفف مجموعه‌ای از گزینه‌های نصب معمولی است. این شامل گزینه هایی مانند دسترسی خواندن/نوشتن است و امکان اجرای باینری ها از سیستم فایل را فراهم می کند. در صورت نیاز به گزینه های خاص تر، می توان آنها را به صراحت فهرست کرد.

0: این فیلد نشان دهنده dump گزینه. مورد استفاده قرار می گیرد dump دستور برای تعیین اینکه آیا فایل سیستم باید پشتیبان گیری شود یا خیر. مقدار 0 نشان می دهد که نیازی به پشتیبان گیری خودکار نیست.

0: آخرین فیلد نشان دهنده گزینه pass است. مورد استفاده قرار می گیرد fsck (بررسی سیستم فایل) ابزاری برای تعیین ترتیب بررسی سیستم های فایل در زمان بوت. مقدار 0 نشان می دهد که سیستم فایل نباید بررسی شود.

این /etc/fstab ورودی سیستم را هدایت می کند تا دستگاهی را که توسط UUID مشخص شده و به صورت ext4 فرمت شده است، در دایرکتوری “/kedar” در هنگام بوت سوار کند. process. Mount با گزینه های پیش فرض انجام می شود و نیازی به پشتیبان گیری خودکار یا بررسی سیستم فایل وجود ندارد.

در اینجا چند دلیل برای استفاده از UUID به جای نام پارتیشن آورده شده است

• نام دستگاه (به عنوان مثال، /dev/sda1) می تواند تغییر کند، به ویژه در سیستم هایی با چندین دستگاه ذخیره سازی یا زمانی که پیکربندی های سخت افزاری اصلاح می شوند. UUID ها ثابت می مانند.
• در طول بوت process، ممکن است چندین دستگاه ذخیره سازی به طور همزمان شناسایی شوند. UUID ها امکان شرایط مسابقه را حذف می کنند، جایی که سیستم عامل ممکن است نام های مختلفی را به یک دستگاه فیزیکی در نمونه های مختلف راه اندازی اختصاص دهد.
• اگر نام دستگاه ها در /etc/fstab و نام ها به دلیل تغییرات سخت افزاری تغییر می کند، ممکن است منجر به خطاهای نصب یا خرابی داده ها شود. UUID ها اطمینان حاصل می کنند که دستگاه صحیح همیشه نصب شده است.
• UUID ها بیشتر از نام دستگاه ها برای انسان قابل خواندن هستند و کمتر مستعد اشتباهات تایپی هستند و همین امر باعث می شود /etc/fstab خواندن و نگهداری فایل آسان تر است.
• UUID ها هنگام انتقال یک دستگاه ذخیره سازی از یک سیستم به سیستم دیگر یکسان می مانند و از نصب صحیح بدون تغییر اطمینان حاصل می کنند. /etc/fstab برای سیستم جدید

در اینجا یک مثال است /etc/fstab ورود با استفاده از UUID:

UUID=xxxxxxxx-xxxx-xxxx-xxxx-xxxxxxxxxxxx /mnt/data ext4 defaults 0 2

جایگزین کردن xxxxxxxx-xxxx-xxxx-xxxx-xxxxxxxxxxxx با UUID واقعی پارتیشن.

روش نصب پارتیشن

هنگامی که همه چیز انجام شد، ما پارتیشن را نصب می کنیم روی یکی از دایرکتوری شما

mount -av

اگر این پیام “موفقیت نصب شده” را برگرداند روی kedar دایرکتوری، سپس پارتیشن شما نصب شده است روی kedar فهرست راهنما.

حالا هر بار که می چرخی روی سیستم شما، پارتیشن مشخص شده به طور خودکار نصب می شود روی دایرکتوری “/kedar”، دسترسی یکپارچه به محتویات آن را در طول جلسات محاسباتی شما تضمین می کند.

این پیکربندی ثابت نصب با ورود در آن تسهیل می‌شود /etc/fstab فایل، یک پیوست ثابت و قابل اعتماد از پارتیشن را در هنگام راه اندازی سیستم فراهم می کند process.

روش ایجاد پارتیشن های منطقی

پارتیشن های منطقی یک مفهوم کلیدی در پارتیشن بندی دیسک هستند، به ویژه در سیستم هایی که از طرح پارتیشن بندی Master Boot Record (MBR) استفاده می کنند.

MBR حداکثر چهار پارتیشن اصلی را امکان پذیر می کند و برای غلبه بر این محدودیت، می توان یکی از پارتیشن های اولیه را به عنوان پارتیشن توسعه یافته تعیین کرد.

در داخل پارتیشن توسعه یافته، می توان چندین پارتیشن منطقی ایجاد کرد.

دیسک را شناسایی کنید

با شناسایی دیسکی که می خواهید پارتیشن های منطقی را در آن ایجاد کنید، شروع کنید. می توانید استفاده کنید lsblk یا fdisk -l دستوراتی برای فهرست کردن دیسک های موجود و پارتیشن های آنها

lsblk

Parted for the Disk را اجرا کنید

استفاده کنید parted دستور برای راه‌اندازی رابط تعاملی برای دیسک انتخابی («X» را با شناسه دیسک مناسب جایگزین کنید):

parted /dev/sdX

یک پارتیشن توسعه یافته ایجاد کنید

اگر قبلاً ایجاد نشده است، باید یک پارتیشن توسعه یافته ایجاد کنید که در آن پارتیشن های منطقی قرار می گیرند.

این مرحله ضروری است زیرا پارتیشن های منطقی فقط می توانند در یک پارتیشن توسعه یافته وجود داشته باشند. فرض کنید فضای خالی از 50٪ تا 100٪ از دیسک است:

(parted) mkpart extended 50% 100%

ایجاد پارتیشن های منطقی

اکنون، در پارتیشن توسعه یافته، می توانید پارتیشن های منطقی ایجاد کنید. مثال زیر با استفاده از یک پارتیشن منطقی ایجاد می کند ext4 فایل سیستم از 0% تا 25% پارتیشن توسعه یافته.

شما همچنین می توانید اندازه را با استفاده از فرمت مگابایت بدهید. برای آن باید فضای آزاد را بدانید. شما می توانید این کار را با استفاده از print free دستور داخل جدا شد.

(parted) mkpart logical ext4 0% 25%

می توانید این مرحله را برای ایجاد پارتیشن های منطقی اضافی با اندازه ها یا فایل سیستم های مختلف تکرار کنید.

کنوانسیون شماره گذاری طرح پارتیشن بندی

در طرح پارتیشن بندی Master Boot Record (MBR)، قرارداد شماره گذاری برای پارتیشن های منطقی در یک پارتیشن توسعه یافته معمولاً از 5 شروع می شود. این به این دلیل است که چهار پارتیشن اصلی (در صورت وجود) به اعداد 1 تا 4 اختصاص داده می شوند و پارتیشن های منطقی شماره گذاری می شوند. شروع از 5

در اینجا یک طرح شماره گذاری رایج وجود دارد:

• پارتیشن اولیه 1: /dev/sdX1
• پارتیشن اولیه 2: /dev/sdX2
• پارتیشن اولیه 3: /dev/sdX3
• پارتیشن اصلی 4: /dev/sdX4
• پارتیشن توسعه یافته: /dev/sdX4 (پارتیشن توسعه یافته به عنوان یکی از چهار مورد محاسبه می شود)
• پارتیشن منطقی 5: /dev/sdX5
• پارتیشن منطقی 6: /dev/sdX6
• پارتیشن منطقی 7: /dev/sdX7، و غیره روی.

بسته بندی

از شما برای بررسی روش پارتیشن بندی دیسک MBR امروز با من متشکرم. می‌توانید عمیق‌تر در حوزه تخصص لینوکس غوطه‌ور شوید و در آموزش‌های آینده من برای محتوای روشن‌تر همراه باشید.

میتونی دنبال من بیای روی:

• توییتر
• لینکدین