چکمه process از مجموعه ای از اقدامات ضروری تشکیل شده است که کامپیوتر هنگام راه اندازی انجام می دهد. اینها از نیرو دادن متغیر است روی برای بارگذاری کامل سیستم عامل (OS) برای عملکرد بهینه.

بسیار مهم است که با بوت آشنا شوید process به دلایل مختلف. اول از همه، داشتن درک کامل از بوت کردن process برای رسیدگی موثر به مشکلات بوت، بهبود عملکرد سیستم و کنترل موثر اجزای مختلف راه اندازی سیستم بسیار مهم است.

به عنوان مثال، به شما کمک می‌کند تا مشکلاتی را که ممکن است در حین بوت شدن به وجود بیاید، شناسایی و حل کنید process، مانند نقص سخت افزار یا پیکربندی نادرست.

همچنین، به دست آوردن درک کامل از چکمه process می تواند به شما در شخصی سازی تنظیمات راه اندازی کمک کند. این شامل توانایی انتخاب برنامه‌ها یا خدمات خاصی است که هنگام راه‌اندازی راه‌اندازی می‌شوند و در نهایت بر عملکرد کلی سیستم و رضایت کاربر تأثیر می‌گذارند.

فهرست مطالب

در اینجا چیزی است که ما در این راهنمای جامع پوشش خواهیم داد:

  • نمای کلی سطح بالا از بوت شدن process
  • درک چکمه process عمیق
  • POST (خودآزمایی روشن)
  • آشنایی با BIOS/UEFI
  • MBR (Master Boot Record)
  • GPT (جدول پارتیشن GUID)
  • GRUB (بوت لودر بزرگ یکپارچه)
  • تصویر Initrd (دیسک RAM اولیه).
  • هسته
  • RootFS
  • فرآیند شروع
  • دیمون های سیستم
  • بسته بندی

بررسی اجمالی سطح بالا از فرآیند بوت کردن

مقداردهی اولیه سخت افزار

در طول بوت process، سیستم عامل کامپیوتر (مانند BIOS یا UEFI) شارژ را بر عهده می گیرد و تمام اجزای سخت افزاری لازم از جمله پردازنده، حافظه، دستگاه های ذخیره سازی و لوازم جانبی را تنظیم می کند. این مرحله اولیه سازی حیاتی تضمین می کند که این اجزا به طور کامل برای استفاده سیستم عامل آماده شده اند.

بارگذاری سیستم عامل

هنگامی که سخت افزار اولیه شد، بوت می شود process با بارگذاری سیستم عامل شروع می شود. این مرحله معمولاً شامل بارگذاری هسته و مقداردهی اولیه خدمات حیاتی سیستم عامل در حافظه است.

راه اندازی خدمات سیستم

با راه اندازی سیستم عامل، طیف وسیعی از خدمات و درایورهای سیستم را فعال می کند. این اجزای ضروری عملکرد روان رایانه را تضمین می‌کنند و وظایفی مانند مدیریت اتصالات شبکه، پردازش عملیات ورودی/خروجی و حفظ اقدامات امنیتی را ممکن می‌سازند.

تعامل کاربر

در نهایت، چکمه process با خوشامدگویی به شما (کاربر) با صفحه ورود به سیستم یا محیط دسکتاپ، به اوج خود می رسد و به رایانه و برنامه های مختلف آن دسترسی کامل می دهد.

درک عمیق فرآیند بوت

تصویر-150
فرآیند بوت کردن

POST (خودآزمایی روشن)

زمانی که کامپیوتر برای اولین بار روشن می شود روی، یک حیاتی وجود دارد process که به عنوان خودآزمایی نیرو یا به اختصار POST شناخته می شود. این توالی تست تشخیصی توسط سیستم عامل سیستم، خواه بایوس یا UEFI باشد، به عنوان یک مرحله مهم در دنباله راه‌اندازی انجام می‌شود.

هدف اصلی آن بررسی درستی عملکرد تمام اجزای سخت افزاری ضروری قبل از واگذاری کنترل به سیستم عامل است. به طور خلاصه، POST یک گام مهم در حصول اطمینان از این است که یک رایانه آماده کار با پتانسیل کامل خود در هنگام راه اندازی است.

مراحل و توابع POST

مقداردهی اولیه

وقتی کامپیوتر روشن است روی، سیستم عامل سیستم (BIOS یا UEFI) کنترل را در دست می گیرد.

سیستم عامل با مقداردهی اولیه اجزای سخت افزاری مهم مانند CPU، RAM، چیپ ست و سایر دستگاه های ضروری شروع می شود.

خودآزمایی روشن (POST)

دنباله POST بلافاصله پس از مقداردهی اولیه شروع می شود. اجزای سخت افزاری مختلف را با ارسال سیگنال ها و دستورات تست به آن ها بررسی می کند.

CPU، RAM (حافظه)، دستگاه های ذخیره سازی (هارد دیسک، SSD)، کارت های گرافیک، لوازم جانبی (صفحه کلید، ماوس) و سایر سخت افزارهای متصل را بررسی می کند.

هر جزء برای اطمینان از پاسخ صحیح و عملکرد آن در پارامترهای قابل قبول آزمایش می شود.

  1. CPU با بررسی فرکانس کاری آن و اجرای یک آزمایش ساده بررسی می شود.
  2. RAM با نوشتن و خواندن داده ها برای تأیید صحت آن آزمایش می شود.
  3. دستگاه های ذخیره سازی برای حضور و عملکرد اولیه بررسی می شوند.
  4. تجهیزات جانبی ممکن است با بررسی اینکه آیا به دستورات پاسخ می دهند یا خیر، آزمایش شوند.

هر گونه شکست در طول POST process پیام های خطا یا بوق های شنیدنی را نشان می دهد که نشان می دهد کدام مؤلفه در آزمایش شکست خورده است.

رسیدگی به خطا

اگر خطایی در حین POST شناسایی شود، سیستم معمولاً متوقف می شود و یک پیام خطا نمایش می دهد، یا ممکن است یک سری بوق های شنیداری (معروف به کدهای بوق) منتشر کند که ماهیت مشکل را نشان می دهد.

کدهای خطا یا پیام های تولید شده در طول POST برای تشخیص مشکلات سخت افزاری بسیار مهم هستند. آنها به شناسایی مولفه یا ناحیه معیوب که باعث مشکل می شود کمک می کنند.

تکمیل و تحویل

هنگامی که توالی POST بدون تشخیص هیچ گونه خطای مهمی کامل شد، سیستم عامل تشخیص می دهد که سخت افزار به درستی کار می کند.

سیستم عامل به مقداردهی اولیه سایر اجزای سیستم و جستجوی دستگاه بوت برای بارگذاری سیستم عامل ادامه می دهد.

آشنایی با BIOS/UEFI

BIOS و UEFI دو رابط سیستم عامل ضروری هستند که مسئول اولیه سازی اجزای سخت افزاری، اجرای عیب یابی سیستم و پشتیبانی از راه اندازی سیستم عامل هستند. روی یک کامپیوتر. این رابط ها بازیکنانی حیاتی در بوت هستند process از یک سیستم

BIOS

برای چندین دهه، BIOS یک رابط سیستم عامل غالب بوده است که ذخیره شده است روی تراشه مادربرد نقش حیاتی آن فعال کردن و نظارت بر سخت افزار در مرحله بوت آپ است.

به محض روشن شدن کامپیوتر روی، بایوس فرمان را بر عهده می گیرد و تست خودآزمایی روشن (POST) را اجرا می کند تا مطمئن شود که اجزای سخت افزاری ضروری – از جمله RAM، CPU و دستگاه های ذخیره سازی – به درستی کار می کنند.

پس از اتمام موفقیت آمیز POST، BIOS با استفاده از یک ترتیب بوت از پیش تعیین شده که قبلاً در تنظیمات BIOS تنظیم شده بود، به جستجوی دستگاه بوت می‌شود. این دستور بوت معمولاً شامل دستگاه‌های محبوبی مانند هارد دیسک، درایوهای حالت جامد، درایوهای نوری (CD/DVD)، درایوهای USB و رابط‌های شبکه می‌شود.

هنگامی که دستگاه بوت شناسایی شد، BIOS به جستجوی رکورد اصلی بوت (MBR) یا جدول پارتیشن GUID (GPT) می‌پردازد. روی دستگاه ذخیره سازی اینها حاوی کدهای اولیه بوت لودر هستند. سپس بایوس وظیفه‌آمیز کنترل را به بوت‌لودر تعیین‌شده، مانند GRUB برای سیستم‌عامل‌های لینوکس می‌سپارد.

UEFI (رابط یکپارچه سفت‌افزار توسعه‌پذیر)

UEFI جایگزینی مدرن و همه کاره برای BIOS است. ویژگی ها و قابلیت های پیشرفته تری نسبت به بایوس ارائه می دهد.

UEFI سفت‌افزاری است که وجود دارد روی مادربرد و مسئول اولیه سازی سخت افزار و راه اندازی سیستم عامل است.

مشابه بایوس، UEFI با مقداردهی اولیه سخت افزار و بررسی سیستم شروع می شود. اما UEFI از استانداردهای سخت افزاری مدرن تری پشتیبانی می کند و در مقایسه با بایوس سنتی، زمان بوت سریع تری را امکان پذیر می کند.

UEFI شامل یک مدیر بوت است که پیچیده تر از بوت لودرهای مورد استفاده در سیستم های BIOS است. این سیستم فایل های مختلف را درک می کند و به سیستم اجازه می دهد از درایوهای فرمت شده با سیستم های فایل جدیدتر مانند GPT بوت شود. از پارتیشن های بوت EFI برای ذخیره بوت لودرها و اطلاعات مرتبط استفاده می کند.

پیشنهاد می‌کنیم بخوانید:  روش کار پارتیشن بندی دیسک رکورد اصلی بوت در لینوکس

UEFI Secure Boot را معرفی کرد، یک ویژگی امنیتی که امضای دیجیتالی بوت لودرها و هسته های سیستم عامل را در طول بوت تأیید می کند. process. این به جلوگیری از بارگیری کدهای غیرمجاز یا مخرب در طول زمان بوت کمک می کند.

تفاوت بین BIOS و UEFI

  • BIOS از روش Master Boot Record (MBR) استفاده می کند، در حالی که UEFI از روش GUID Partition Table (GPT) استفاده می کند.
  • UEFI انعطاف‌پذیرتر است و از ظرفیت‌های ذخیره‌سازی بزرگ‌تر، سخت‌افزار مدرن و زمان‌های بوت سریع‌تر در مقایسه با بایوس پشتیبانی می‌کند.
  • UEFI راه‌اندازی امن را معرفی می‌کند و امنیت سیستم را با تأیید صحت اجزای بوت‌لودر و سیستم‌عامل افزایش می‌دهد.

MBR (Master Boot Record)

Master Boot Record (MBR) نقشی حیاتی در ساختار ذخیره سازی دیسک ایفا می کند. این ارتباط نزدیک با سیستم های مبتنی بر BIOS دارد و به عنوان کاتالیزور برای راه اندازی اولیه عمل می کند. process.

ساختار MBR

MBR در بخش اول یک دستگاه ذخیره سازی قرار دارد (معمولاً 512 بایت اول یک هارد دیسک یا SSD). این در یک مکان ثابت، LBA (آدرس بلوک منطقی) 0 است.

رکورد اصلی بوت (MBR) اگر 512 بایت باشد. از سه جزء تشکیل شده است:

تصویر--1--1
ساختار MBR: امضای بوت، پارتیشن ها و کد بوت استرپ
  1. اطلاعات اولیه بوت لودر 446 بایت اولیه را اشغال می کند.
  2. پس از آن، اطلاعات جدول پارتیشن 64 بایت بعدی را پر می کند.
  3. در نهایت، بررسی اعتبار MBR، که به عنوان عدد جادویی نیز شناخته می‌شود، در 2 بایت نهایی قرار دارد.

جدول پارتیشن یک پایگاه داده کوچک است که اطلاعات مربوط به پارتیشن های دیسک را در خود دارد. این جدول می تواند اطلاعات تا چهار پارتیشن اصلی یا سه پارتیشن اصلی و یک پارتیشن توسعه یافته را ذخیره کند.

هر ورودی در جدول پارتیشن شامل:

  1. آدرس های شروع و پایان هر پارتیشن.
  2. نوع پارتیشن (مانند FAT، NTFS، سیستم فایل لینوکس و غیره روی).
  3. پرچم قابل راه‌اندازی که نشان می‌دهد کدام پارتیشن پارتیشن فعال/بوت‌پذیر است.

عملکرد MBR

عملکرد اصلی کد راه‌اندازی MBR این است که بوت‌لودر پارتیشن فعال/بوت‌پذیر را مکان‌یابی و بارگذاری کند. جدول پارتیشن را می خواند تا مشخص کند کدام پارتیشن پرچم قابل بوت را نگه می دارد و کد بوت لودر را از آن پارتیشن اجرا می کند.

بوت لودر (به عنوان مثال، GRUB) متعاقباً کنترل می شود و در صورت پیکربندی یک منوی بوت را ارائه می دهد و به کاربر امکان می دهد یک سیستم عامل را برای بارگیری انتخاب کند. سپس هسته سیستم عامل انتخاب شده را بارگیری می کند و راه اندازی آن را آغاز می کند process.

محدودیت های MBR

MBR محدودیت هایی در پشتیبانی از چهار پارتیشن اصلی یا سه پارتیشن اصلی و یک پارتیشن توسعه یافته دارد که می تواند شامل چندین پارتیشن منطقی باشد. این تعداد پارتیشن های قابل استفاده را محدود می کند روی یک دیسک

MBR از آدرس دهی 32 بیتی استفاده می کند و اندازه دیسک را به 2 ترابایت (TB) محدود می کند. دیسک های بزرگتر به دلیل این محدودیت نمی توانند به طور کامل تحت MBR مورد استفاده قرار گیرند.

همچنین فاقد ویژگی‌های امنیتی داخلی است که آن را مستعد ابتلا به ویروس‌های بخش بوت یا کدهای مخربی است که بوت‌لودر را بازنویسی می‌کنند.

GPT (جدول پارتیشن GUID)

جدول پارتیشن GUID (GPT) یک طرح پارتیشن بندی مورد استفاده است روی دستگاه های ذخیره سازی مدرن و ارتباط نزدیکی با سیستم های مبتنی بر UEFI دارد. به دلیل مزایا و قابلیت های متعدد، به ویژه در رابطه با سیستم عامل UEFI، جایگزین طرح پارتیشن بندی Master Boot Record (MBR) قدیمی شد.

ساختار GPT

GPT یک طرح پارتیشن بندی است که چیدمان پارتیشن ها را تعریف می کند روی یک دستگاه ذخیره سازی برخلاف MBR که محدودیت هایی در مورد اندازه دیسک و تعداد پارتیشن دارد، GPT انعطاف پذیری و مقیاس پذیری بیشتری را ارائه می دهد.

هر پارتیشن در یک دیسک GPT توسط یک GUID (شناسه منحصر به فرد جهانی) مشخص می شود. این اجازه می دهد تا 128 پارتیشن در هر دیسک (هر چند محدودیت های عملی ممکن است بر اساس اعمال شود). روی سیستم عامل و سیستم عامل سیستم).

دیسک‌های GPT حاوی یک MBR محافظ برای حفظ سازگاری با سیستم‌های قدیمی هستند که ممکن است پارتیشن‌های GPT را تشخیص ندهند. این MBR حفاظتی به سیستم‌های قدیمی‌تر می‌گوید که دیسک در حال استفاده است و از بازنویسی یا تغییر پارتیشن‌های GPT جلوگیری می‌کند.

GPT ورودی های پارتیشن را در جدولی که در ابتدا و انتهای دیسک قرار دارد ذخیره می کند. این افزونگی یکپارچگی داده ها را افزایش می دهد و فراهم می کند backup اطلاعات در مورد طرح پارتیشن

تصویر-33
نمودار طرح جدول پارتیشن GUID

عملکرد GPT

UEFI به یک پارتیشن خاص به نام پارتیشن سیستم UEFI (ESP) نیاز دارد که جزء اصلی طرح GPT است. ESP شامل بوت لودرها، فایل های اجرایی سیستم عامل و سایر فایل های لازم برای بوت می باشد process.

سیستم عامل UEFI از اطلاعات ذخیره شده در GPT برای تعیین مکان بوت لودر UEFI استفاده می کند. بوت لودر در ESP ذخیره می شود و در داده های پیکربندی بوت سیستم عامل مشخص شده است.

سیستم عامل UEFI GPT را درک می کند و می تواند اطلاعات پارتیشن را مستقیماً از هدر GPT بخواند. از این اطلاعات برای شناسایی پارتیشن قابل بوت و بارگیری بوت لودر UEFI از ESP استفاده می کند.

GPT و UEFI با هم کار می کنند تا از عملکرد Secure Boot پشتیبانی کنند. Secure Boot از اطلاعات GPT برای تأیید امضای دیجیتال بوت لودرها و اجزای سیستم عامل استفاده می کند و از بوت ایمن اطمینان می دهد. process.

GPT از اندازه دیسک بزرگتر از 2 ترابایت پشتیبانی می کند و محدودیت های طرح پارتیشن بندی MBR را برطرف می کند. به طور موثر پارتیشن ها را مدیریت می کند روی دیسک های بزرگتر و مقیاس پذیری برای نیازهای ذخیره سازی آینده فراهم می کند.

GRUB (بوت لودر بزرگ یکپارچه)

GRUB مخفف Grand Unified Boot Loader است. این یک بوت لودر پرکاربرد در دنیای لینوکس است که مسئول مدیریت بوت است process از یک کامپیوتر

بوت لودر برنامه ای است که سیستم عامل را در حین راه اندازی در حافظه کامپیوتر بارگذاری می کند process. GRUB به طور خاص برای سیستم عامل های یونیکس مانند، به ویژه لینوکس طراحی شده است.

عملکرد اصلی GRUB شامل مکان یابی هسته سیستم عامل انتخابی و بارگذاری آن در حافظه است. همچنین دیسک RAM اولیه (initrd/initramfs) را مدیریت می کند که به هسته در طول بوت کمک می کند. process.

GRUB از یک فایل پیکربندی (grub.cfg یا menu.lst) که در آن کاربران می توانند گزینه های بوت را تعریف کنند، پارامترهای هسته را مشخص کنند و ظاهر منوی بوت را سفارشی کنند. این به کاربران امکان می دهد تنظیمات بوت را تغییر دهند یا پارامترهای خاصی را برای سیستم عامل اضافه کنند تا در هنگام راه اندازی از آنها استفاده کند.

در حین نصب توزیع های لینوکس، GRUB معمولاً در Master Boot Record (MBR) هارد دیسک یا پارتیشن سیستم EFI (برای سیستم هایی که از UEFI استفاده می کنند) نصب می شود. این به GRUB اجازه می دهد تا کنترل را در هنگام بوت آپ به دست بگیرد و رابط منوی خود را ارائه دهد.

تصویر Initrd (دیسک RAM اولیه).

دیسک RAM اولیه (initrd) که به عنوان فایل سیستم رم اولیه (initramfs) نیز شناخته می شود، یک سیستم فایل موقت است که در هنگام بوت در حافظه بارگذاری می شود. process یک کامپیوتر قبل از اینکه سیستم عامل اصلی کنترل شود. این یک جزء ضروری در بوت کردن لینوکس مدرن است.

هدف اصلی initrd ارائه حداقل مجموعه ای از ابزارها، درایورها و ابزارهای ضروری برای نصب دستگاه است. root سیستم فایل این شامل درایورهای ضروری برای کنترل‌کننده‌های ذخیره‌سازی، سیستم‌های فایل و سایر اجزای سخت‌افزاری است که ممکن است هسته برای دسترسی به واقعی نیاز داشته باشد. root سیستم فایل

پیشنهاد می‌کنیم بخوانید:  روش نصب Node.js و npm در اوبونتو 22.04

در طول بوت آپ، بوت لودر (مانند GRUB) هسته لینوکس را در حافظه بارگذاری می کند. سپس هسته خود را از حالت فشرده خارج می کند و اگر برای استفاده از initrd پیکربندی شده باشد، تصویر initrd را به صورت موقت بارگذاری می کند. root فایل سیستم به یک مکان حافظه از پیش تعیین شده

هنگامی که initrd در جای خود قرار گرفت، هسته کد را در initrd اجرا می کند. این کد وظایف مختلفی مانند بارگیری درایورهای ضروری را انجام می دهد (به عنوان مثال، برای کنترل کننده های دیسک، سیستم های فایل و غیره روی، مقداردهی اولیه سخت افزار و انجام بررسی های لازم برای آماده سازی سیستم برای انتقال به حالت واقعی root سیستم فایل

پس از اینکه کرنل مقداردهی اولیه کرد و سخت افزار را شناسایی کرد، کار initrd تا حد زیادی کامل می شود. کنترل را به هسته اصلی می سپارد، که سپس initrd را جدا می کند و واقعی را سوار می کند. root سیستم فایل (مشخص شده توسط بوت لودر یا پارامترهای هسته).

به طور سنتی، initrd استفاده می شد، اما سیستم های مدرن اغلب از initramfs (جانشین انعطاف پذیرتر) استفاده می کنند. Initramfs یک آرشیو cpio است که در زمان بوت شدن در دیسک RAM فشرده نمی شود. همه کاره تر است، و به شما امکان می دهد یک رویکرد ماژولارتر برای گنجاندن فایل ها و درایورهای ضروری داشته باشید.

هسته

هسته هسته سیستم عامل است که منابع سخت افزاری را مدیریت می کند، انتزاعات را ارائه می دهد و تعاملات بین سخت افزار و نرم افزار را کنترل می کند.

پس از اینکه تصویر initrd وظایف خود را کامل کرد، هسته کنترل را به دست می گیرد. سخت افزار سیستم را مقداردهی اولیه می کند، آن را نصب می کند root سیستم فایل، و مقداردهی اولیه فضای کاربر را آغاز می کند process.

هسته از اطلاعات ارائه شده توسط initrd برای سوار کردن واقعی استفاده می کند root سیستم فایل (به عنوان مثال، ext4، XFS) مشخص شده در پارامترهای بوت.

RootFS

سیستم فایل ریشه (rootfs) یک جزء حیاتی در راه اندازی است process از یک سیستم عامل این سلسله مراتب دایرکتوری سطح بالای سیستم فایل است و شامل فایل ها و دایرکتوری های ضروری سیستم است.

در چارچوب راه اندازی process، root فایل سیستم سیستم فایل اولیه ای است که هسته سیستم عامل در طول دنباله بوت نصب می کند.

این root فایل سیستم نقطه شروع برای کل سلسله مراتب سیستم فایل است. در طول بوت توسط هسته نصب می شود process، و همه سیستم های فایل دیگر به عنوان زیر شاخه های نصب شده اند root سیستم فایل

بوت لودر، مانند GRUB در بسیاری از سیستم های لینوکس، به گونه ای پیکربندی شده است که مکان آن را مشخص کند. root سیستم فایل این اطلاعات برای هسته بسیار مهم است تا بداند فایل‌های اصلی و دایرکتوری‌های مورد نیاز برای راه‌اندازی سیستم عامل را کجا پیدا کند.

این root سیستم فایل می تواند انواع مختلفی داشته باشد، مانند ext4، XFS یا سایر سیستم های فایل پشتیبانی شده. انتخاب نوع فایل سیستم بستگی دارد روی ترجیحات و الزامات مدیر سیستم

در برخی موارد، به ویژه در سناریوهای ذخیره سازی پیچیده (به عنوان مثال، تنظیمات RAID یا LVM)، یک دیسک RAM اولیه (initramfs) استفاده می شود. initramfs ماژول‌ها و ابزارهای لازم را برای هسته برای مقداردهی اولیه و نصب آن فراهم می‌کند root سیستم فایل پس از آن، هسته به حالت واقعی سوئیچ می کند root سیستم فایل

این root فایل سیستم شامل دایرکتوری های مهم مانند /bin، /etc، /sbin، و /lib. این دایرکتوری ها شامل باینری های ضروری، فایل های پیکربندی، کتابخانه های سیستم و اسکریپت های مورد نیاز برای عملکرد سیستم هستند.

این root سیستم فایل معمولاً یک سیستم فایل پایدار ذخیره شده است روی یک دستگاه ذخیره سازی مانند هارد دیسک یا SSD. داده ها و پیکربندی ها را در طول راه اندازی مجدد حفظ می کند و از یک محیط سازگار برای سیستم عامل اطمینان می دهد.

پایداری و عملکرد سیستم عامل بستگی دارد روی مقداردهی اولیه و نصب موفق root سیستم فایل پایه و اساس کل محیط سیستم عامل را فراهم می کند.

فرآیند شروع

شروع process، مخفف مقداردهی اولیه، بخش اساسی راه اندازی است process در سیستم عامل های یونیکس مانند، از جمله بسیاری از توزیع های لینوکس. مسئولیت اصلی آن، راه اندازی سیستم و رساندن آن به حالت عملکردی با راه اندازی سرویس های مختلف سیستم و فرآیندهای فضای کاربر است.

پس از بارگذاری و مقداردهی اولیه هسته، کنترل را به init می‌دهد process. هسته command-line پارامترها یا فایل های پیکربندی را مشخص می کند process که کنترل باید به آن منتقل شود.

سیستم های سنتی یونیکس از init استفاده می کردند process با سطوح اجرا متفاوت، که در آن هر سطح اجرا وضعیت سیستم متفاوتی را نشان می دهد. اما سیستم های لینوکس مدرن، از جمله سیستم های مبتنی بر روی Red Hat Enterprise Linux (RHEL) به استفاده از systemd تغییر داده است که به عنوان جایگزینی برای init عمل می کند و یک رویکرد انعطاف پذیرتر و کارآمدتر را برای مدیریت اولیه سازی سیستم معرفی می کند.

در سیستم های لینوکس مدرن مانند RHEL، systemd به سیستم پیش فرض اولیه تبدیل شده است. این سیستم را به صورت موازی مقداردهی اولیه می کند و زمان بوت و پاسخگویی سیستم را بهبود می بخشد. systemd پیکربندی خود را از فایل های واحد واقع در دایرکتوری هایی مانند /etc/systemd/system و /usr/lib/systemd/system.

شروع processاعم از init سنتی یا systemd، مسئول راه اندازی سرویس ها و دیمون های سیستم است. این خدمات عملکردهای ضروری را برای سیستم عامل فراهم می کنند، مانند شبکه، ورود به سیستم و خدمات مرتبط با سخت افزار.

دیمون های سیستم

دیمون های سیستم، همچنین به عنوان فرآیندها یا سرویس های پس زمینه شناخته می شوند، نقش حیاتی در راه اندازی دارند process و عملیات مداوم سیستم عامل های یونیکس مانند، از جمله سیستم های مبتنی بر روی Red Hat Enterprise Linux (RHEL). این دیمون ها برنامه های تخصصی هستند که در پس زمینه اجرا می شوند و خدمات ضروری را به سیستم و کاربران ارائه می دهند.

دیمون یک پس زمینه است process که مستقل از تعامل کاربر اجرا می شود. دیمون ها وظایف خاصی مانند مدیریت سخت افزار، مدیریت رویدادهای سیستم یا ارائه خدمات شبکه را انجام می دهند.

در طول بوت process، init یا systemd process مسئول راه اندازی دیمون های سیستم است. این دیمون ها به گونه ای پیکربندی شده اند که به طور خودکار در سطوح اجرای خاص (در مورد init سنتی) یا همانطور که در فایل های واحد systemd تعریف شده است، راه اندازی شوند.

دیمون ها معمولاً توسط init یا systemd مقداردهی اولیه می شوند process به عنوان بخشی از راه اندازی سیستم مقداردهی اولیه process ممکن است شامل خواندن فایل های پیکربندی، راه اندازی کانال های ارتباطی و تخصیص منابع باشد.

نمونه هایی از دیمون های سیستم عبارتند از:

  • خدمات شبکه: شیاطین دوست دارند sshd برای دسترسی ایمن به پوسته، httpd برای خدمات وب و dhcpd برای پویا host پروتکل پیکربندی
  • خدمات ثبت نام: rsyslogd یا syslog-ng برای مدیریت لاگ های سیستم
  • همگام سازی زمان: ntpd برای همگام سازی پروتکل زمان شبکه (NTP).
  • خدمات چاپ: cupsd برای سیستم چاپ مشترک یونیکس.
  • مدیریت سخت افزار: udev برای مدیریت دستگاه و acpid برای رویدادهای تنظیمات پیشرفته و رابط قدرت.

init یا systemd process وابستگی بین دیمون ها را مدیریت می کند. این تضمین می کند که شیاطین با تکیه روی منابع یا خدمات خاص به ترتیب صحیح برای ارضای این وابستگی ها شروع می شوند.

به طور خاص systemd مقدار دهی اولیه موازی را معرفی می کند، به این معنی که چندین شبح و سرویس را می توان به طور همزمان راه اندازی کرد و با استفاده از سیستم های چند هسته ای مدرن، زمان بوت را بهبود بخشید.

هنگامی که دیمون های سیستم مقداردهی اولیه می شوند، سیستم آماده رسیدگی به تعاملات کاربر است. به عنوان مثال، خدمات شبکه در دسترس هستند و کاربران می توانند وارد سیستم شوند یا به منابع مختلف سیستم دسترسی داشته باشند.

بسته بندی

از شما برای بررسی راه‌اندازی تشکر می‌کنیم process امروز در RHEL با من. می‌توانید عمیق‌تر در حوزه تخصص لینوکس غوطه‌ور شوید و در آموزش‌های آینده من برای محتوای روشن‌تر همراه باشید.

میتونی دنبال من بیای روی: