من عشقم به LESS را پنهان نکرده ام. این اولین پیش پردازنده CSS من بود و هنوز هم مورد علاقه من است، حتی اگر عمل گرایی مرا به سمت SASS سوق دهد. اضافه شدن متغیرها، میکسین ها، تودرتوی انتخابگر و محاسبات پیشرفته به CSS، ذهن من را متحیر کرد. و در حالی که تطبیق پذیری و سهولت نوشتن CSS بسیار مورد قدردانی قرار گرفت، من به ویژه در مورد پتانسیل افزایش جدایی محتوا از ارائه هیجان زده بودم. این هدف از CSS از همان ابتدا بود، و این دلیلی است که می توانم به آن باور داشته باشم. محتوا ممکن است مهم ترین بخش طراحی باشد، اما شما نباید آن را به این شکل کدنویسی کنید. روزهای چیدمان میز را به یاد می آورم و آنها تاریک بودند. در حال حاضر، سرانجام، توسعه دهندگان CSS را نیز کشف کرده اند. (بیشتر شوخی می کنم…) آنها کمک های ارزشمند زیادی را به ارمغان آورده اند – مانند پیش پردازشگرهای فوق الذکر – و چند مورد از خودشان را مطرح کرده اند. بسیاری احساس می کنند که CSS به اندازه کافی شی گرا نیست، یا حتی به اندازه کافی برنامه نویس پسند نیست. آنها این مشکل را با چارچوب ها، ابزارها و حتی کتابخانه های گاه به گاه برای تعریف قوانین CSS در جاوا اسکریپت حل کرده اند. خوب، بیشتر آنها به عنوان شوخی ساخته شده اند. با این حال، کمی روند است. حرکتی وجود دارد، هرچند نه سازمان‌یافته (که من آن را می‌شناسم)، تا CSS را بیشتر شبیه یک زبان برنامه‌نویسی کند. و من در مورد CSS اساسی صحبت می کنم، بدون پیش پردازنده درگیر. این، از بسیاری جهات، پتانسیل CSS را به شدت افزایش می دهد. همچنین می تواند منجر به نیاز کمتری به نوشتن CSS شود. از جنبه منفی، من در برنامه نویسی ضعیف هستم و بسیاری از طراحان دیگر نیز همینطور هستند. همچنین، آنچه در اندازه فایل های کوچکتر به دست می آوریم می تواند با افزایش قدرت محاسباتی مورد نیاز برای ارائه نتایج آن CSS کاهش یابد. همه چیز به این بستگی دارد که آیا ویژگی های مربوط به برنامه نویسی مکمل یا جایگزین جنبه های طرح و استایل فعلی CSS هستند. خب چی فکر می کنی؟