اوبونتو در مقابل دبیان: توزیع‌های لینوکس در مقایسه با دیپ دیو

دبیان و اوبونتو دو توزیع محبوب لینوکس هستند. در این شیرجه عمیق ما شما را راهنمایی می کنیم روی تفاوت های کلیدی بین آنها از منظر سازمانی و بهره وری شخصی یا استفاده از لذت. پس از خواندن این پست وبلاگ، باید در موقعیت بهتری تصمیم بگیرید که اوبونتو یا دبیان را انتخاب کنید.

سرپرستی، صدور مجوز، جامعه و هزینه

جایی که دبیان 100% کاملاً به نرم افزار آزاد که توسط آن تعریف شده است متعهد است دستورالعمل های نرم افزار رایگان دبیاناوبونتو توسط Canonical ایجاد شده است و یک انگیزه سود اساسی برای به دست آوردن مشتریان و درآمد دارد. این بدان معنا نیست که انگیزه سود از ایجاد یک Open شگفت انگیز جلوگیری می کند Source توزیع لینوکس، زیرا اوبونتو یکی از محبوب ترین توزیع های جهان است، بنابراین به وضوح انگیزه سود به آنها کمک می کند. با این حال مبتنی بر روی نیازها و موارد استفاده شما، مهم است که این تفاوت را بدانید که دبیان 100٪ منبع باز خالص است و اوبونتو بیشتر منبع باز است، اما با برنامه های افزودنی و پیشنهادات تجاری و تجاری مختلف.

دبیان توسط ایان مرداک در سال 1993 ایجاد شد و قصد داشت دبیان توزیعی “توسط جامعه، برای جامعه” باشد، با هدف ثبات، قابلیت اطمینان و پایبندی به اصول نرم افزار آزاد.

مارک شاتل‌ورث، یک کارآفرین و بشردوست آفریقای جنوبی، اوبونتو را در سال 2004 تأسیس کرد. هدف شاتل‌ورث ایجاد یک توزیع لینوکس بود که کاربرپسند، در دسترس، و به خوبی برای محیط‌های دسکتاپ و سرور پشتیبانی می‌شد.

نتیجه این داستان‌های منشأ نشان‌دهنده هدفی است که Debian یک توزیع پایدار و قابل اعتماد توسط جامعه و 100٪ رایگان است. و اوبونتو توزیعی است که کاربران خود را با رابط ها و قابلیت های شگفت انگیز و دوستانه خوشحال می کند.

دبیان برای دانلود، استفاده و توزیع مجدد، با پشتیبانی ارائه شده توسط یک جامعه جهانی از طریق انجمن ها، لیست های پستی و اسناد گسترده، کاملا رایگان است. در حالی که پروژه دبیان پشتیبانی رسمی پولی ارائه نمی دهد، شرکت ها می توانند مشاوران خارجی یا ارائه دهندگان خدمات را برای کمک های مناسب استخدام کنند.

دانلود، استفاده و توزیع مجدد اوبونتو با رعایت اصول منبع باز و در عین حال شامل نرم افزار رایگان رایگان است. همچنین درایورها و کدک‌های اختصاصی اختیاری را برای افزایش سازگاری سخت‌افزار ارائه می‌کند، همه اینها بدون هزینه اضافی برای استفاده شخصی یا سازمانی. برای کسانی که به دنبال کمک حرفه‌ای هستند، Canonical از طریق طرح‌های اشتراکی که برای افراد و سازمان‌ها طراحی شده است، پشتیبانی در سطح سازمانی ارائه می‌کند. در حالی که هزینه های پشتیبانی سالانه معمولاً حدود 200 دلار برای هر سیستم شروع می شود، قیمت گذاری می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد روی گزینه ها، حجم، و بسته بندی، و ممکن است در طول زمان تغییر کند. علاوه بر این، محبوبیت اوبونتو، یافتن شرکت‌های شخص ثالث یا مشاورانی را که می‌توانند پشتیبانی کنند، آسان می‌کند.

تفاوت های مدیریت و فرماندهی

باور کنید یا نه، اوبونتو در واقع یک اثر مشتق شده از دبیان است. تیم اوبونتو به جای ایجاد یک توزیع کامل از ابتدا، از دبیان به عنوان پایه خود استفاده می کند، که به این معنی است که شباهت های زیادی بین آنها وجود دارد. ابزارهای اصلی مانند apt، dpkg و systemctl در هر دو توزیع برای مدیریت بسته و مدیریت خدمات استفاده می‌شوند. با این حال، برای کاربرپسندتر کردن سیستم عامل، اوبونتو ویژگی های مختلفی را اضافه می کند.

اوبونتو از آرشیو بسته های شخصی (PPA) پشتیبانی می کند و نصب نرم افزار از مخازن شخص ثالث را برای کاربران آسان می کند. PPA یک مخزن نرم افزاری تخصصی است که برای اوبونتو طراحی شده است و توسط توسعه دهندگان یا تیم های فردی نگهداری می شود و اغلب نرم افزاری را ارائه می دهد که در مخازن رسمی اوبونتو موجود نیست. کاربران می توانند با یک فرمان (به عنوان مثال، add-apt-repository) یک PPA را به سیستم خود اضافه کنند و به آنها امکان دسترسی به نرم افزار میزبان را می دهد. پس از اضافه شدن، نرم افزار را می توان از طریق مدیر بسته معمولی (apt) نصب و به روز رسانی کرد.

هم دبیان و هم اوبونتو از systemd به عنوان سیستم اولیه پیش‌فرض برای مدیریت سرویس‌ها استفاده می‌کنند و جایگزین سیستم‌های قدیمی‌تر مانند SysVinit یا Upstart می‌شوند. مدیران می توانند خدمات را با استفاده از همان دستورات systemctl برای شروع، توقف، فعال کردن، غیرفعال کردن یا بررسی وضعیت آنها مدیریت کنند. دبیان یک محیط حداقلی با سرویس های از پیش نصب شده کمتر ارائه می دهد و به مدیران کنترل دستی بیشتری بر روی اینکه کدام سرویس ها بعد از نصب فعال یا اجرا می شوند، می دهد. سرویس‌های غیر ضروری به‌طور خودکار پیکربندی نمی‌شوند، که مصرف منابع را کاهش می‌دهد اما نیاز به راه‌اندازی اضافی دارد. اوبونتو، روی از سوی دیگر، یک محیط پیش‌فرض با ویژگی‌های کامل‌تر با سرویس‌های از پیش نصب‌شده و از پیش پیکربندی شده ارائه می‌دهد. خدمات ضروری، مانند مدیریت شبکه و مدیر نمایشگر، اغلب به صورت پیش‌فرض فعال می‌شوند و تجربه‌ای روان‌تر و کاربرپسندتر را تضمین می‌کنند.

مراحل نصب و ارتقا

نصب و ارتقاء process دبیان در مقابل اوبونتو یکی از اولین جاهایی است که تفاوت را می بینید، که معنی دار است.

دبیان یک رابط نصب مبتنی بر متن با حالت گرافیکی اختیاری ارائه می دهد. راه اندازی process برای کارهایی مانند پارتیشن بندی دیسک، انتخاب محیط های دسکتاپ، و فعال کردن مخازن غیر رایگان به پیکربندی دستی نیاز دارد. تصاویر نصب جداگانه برای نسخه های دسکتاپ و سرور به همراه حداقل ISO برای دانلود فقط اجزای ضروری در حین راه اندازی موجود است. علاوه بر این، کدک های رسانه و درایورهای اختصاصی به طور پیش فرض شامل نمی شوند و باید به صورت دستی نصب شوند.

اوبونتو دارای یک نصب کننده گرافیکی تمیز و کاربرپسند است که برای سادگی طراحی شده است. این شامل پارتیشن بندی خودکار دیسک و پیش فرض های از پیش پیکربندی شده است که نیاز به تنظیم دستی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. این کارآمد شد process اوبونتو را برای مبتدیان بسیار در دسترس قرار می دهد. نصب با درایورهای اختصاصی و کدک‌های از پیش نصب شده ارائه می‌شود که از سازگاری سخت‌افزاری خارج از جعبه اطمینان می‌دهد. برای استقرار سریع بهینه شده است و به کاربران اجازه می دهد بلافاصله پس از نصب شروع به کار کنند. بعلاوه، نرم افزارها و ابزارهای از پیش نصب شده، سیستم را برای استفاده با حداقل راه اندازی پس از نصب، آماده می کنند.

هر دو قابل قبول هستند، اما به طور کلی اوبونتو برای مبتدیان یا مبتدیان پیشرفته آسان تر است، و احتمالاً دبیان قابل تنظیم تر است.

ارتقاء در اوبونتو به لطف ابزارهایی مانند do-release-upgrade به صورت خودکار و کاربرپسند طراحی شده است. این ابزار ساده می کند process با راهنمایی کاربران در هر مرحله، اطمینان از ارتقای کارآمد همه بسته ها و در عین حال به حداقل رساندن خطر خطا. با اوبونتو، کاربران می‌توانند مستقیماً از خط فرمان یا از طریق یک رابط گرافیکی ارتقاء را انجام دهند و حتی برای کسانی که تخصص فنی محدودی دارند، قابل دسترسی باشد. را process وابستگی ها را به طور خودکار کنترل می کند، مشکلات احتمالی را بررسی می کند و در صورت امکان راه حل هایی را ارائه می دهد که پیچیدگی و تلاش مورد نیاز در طول ارتقا را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. این رویکرد ساده به ویژه برای محیط‌های سازمانی که در آن به حداقل رساندن زمان خرابی و اطمینان از انتقال روان بسیار مهم است، مفید است.

در مقابل، ارتقاء دبیان processبه خصوص برای سیستم های پایدار، نیاز به نظارت دستی و توجه به جزئیات بیشتری دارد. مدیران باید با اصلاح فایل sources.list به منظور اشاره به مخازن نسخه جدید، اطمینان از رفع وابستگی ها و رسیدگی به هرگونه تضاد پیکربندی که ممکن است ایجاد شود، برای ارتقاء به دقت آماده شوند. از آنجایی که دبیان ثبات را در اولویت قرار می‌دهد، ممکن است برخی از نرم‌افزارها در طول زمان قدیمی شوند و مدیران را ملزم به تصمیم‌گیری در مورد بکپورت کردن ویژگی‌ها یا جایگزینی بسته‌ها کند. را process اغلب شامل بررسی اسناد، حل دستی مشکلات و آزمایش کامل برای جلوگیری از اختلال است. در حالی که این رویکرد به کاربران با تجربه کنترل بیشتری بر ارتقاء می دهد process، به سطح بالاتری از تخصص و سرمایه گذاری زمان نیاز دارد و آن را برای مدیران پیشرفته و محیط های بسیار پایدار مناسب تر می کند.

چرخه های انتشار

انتشار عمده دبیان تقریباً هر 2 تا 3 سال یکبار رخ می دهد. تیم دبیان ثبات را بیش از هر چیز دیگری در اولویت قرار می‌دهد و هر نسخه را برای اطمینان از قابلیت اطمینان آزمایش دقیق می‌کند. این تمرکز روی ثبات اغلب به قیمت معرفی جدیدترین ویژگی ها است، اما یک سیستم قوی و قابل اعتماد را برای موارد استفاده حیاتی تضمین می کند. هر نسخه Stable به مدت سه سال توسط تیم امنیتی دبیان به طور کامل پشتیبانی می‌شود و در طی آن به‌روزرسانی‌ها شامل وصله‌های امنیتی و رفع باگ‌های حیاتی می‌شود. پس از سه سال اولیه، نسخه به مدت دو سال دیگر به مرحله پشتیبانی بلند مدت دبیان (LTS) منتقل می‌شود، با یک تیم اختصاصی که به‌روزرسانی‌های امنیتی را برای بسته‌های اصلی ارائه می‌کند. ممکن است پشتیبانی از بسته‌های حساس یا خاص در طول فاز LTS محدود باشد. برای برخی از نسخه‌ها، فاز Extended LTS (ELTS) نیز در دسترس است که بیش از پنج سال استاندارد پشتیبانی می‌کند. ELTS معمولاً توسط فروشندگان شخص ثالث ارائه می شود و برای شرکت هایی طراحی شده است که به نگهداری امنیتی طولانی نیاز دارند.

اوبونتو به یک برنامه زمان‌بندی قابل پیش‌بینی انتشار پایبند است و نسخه‌های جدید هر شش ماه یکبار، در آوریل و اکتبر منتشر می‌شوند. هر دو سال، یک نسخه LTS (پشتیبانی طولانی مدت) معرفی می شود که به مدت پنج سال یا تا ده سال با Ubuntu Pro پشتیبانی می شود. نسخه های غیر LTS به مدت 9 ماه پشتیبانی می شوند و برای کاربرانی در نظر گرفته شده است که می خواهند به آخرین ویژگی ها و نوآوری ها دسترسی داشته باشند.

این خط‌مشی انتشار نشان‌دهنده مخاطبی است که برای هر توزیع در نظر گرفته شده است.

بسته ها و در دسترس بودن نرم افزار

دبیان یک مخزن وسیع و بسیار پایدار با ده ها هزار بسته ارائه می دهد. با این حال، به طور پیش فرض شامل بسته های غیر رایگان یا اختصاصی نمی شود. کاربران باید در صورت نیاز مخزن “غیر رایگان” را به صورت دستی فعال کنند. دبیان معمولاً نسخه‌های نرم‌افزار قدیمی‌تر و آزمایش‌شده‌تر را ارائه می‌کند و ثبات را بر آخرین ویژگی‌ها ترجیح می‌دهد، که می‌تواند منجر به عقب ماندن به‌روزرسانی‌ها از اوبونتو شود. برای کاربرانی که تخصص فنی کافی دارند، دبیان امکان ایجاد سیستم‌های سفارشی با پیکربندی‌های مناسب را فراهم می‌کند و کنترل دقیقی بر نسخه‌های بسته و وابستگی‌ها ارائه می‌دهد.

اوبونتو، در حالی که دارای مخزن کمی کوچکتر از دبیان است، ترکیبی از نرم افزار منبع باز و اختصاصی برای راحتی بیشتر کاربر را در خود جای داده است. از آرشیو بسته‌های شخصی (PPA) پشتیبانی می‌کند و دسترسی به نرم‌افزارهای شخص ثالث و سفارشی را آسان می‌کند و اغلب نسخه‌های جدیدتر از نسخه‌های موجود در مخزن اصلی را ارائه می‌دهد. اوبونتو اغلب بسته‌های خود را به‌روزرسانی می‌کند، به‌ویژه در نسخه‌های غیر LTS، و دسترسی سریع‌تری به آخرین ویژگی‌ها در مقایسه با Debian فراهم می‌کند.

سازگاری سخت افزاری

دبیان بیشتر با مشکلات سازگاری مواجه می شود روی رایانه های شخصی و لپ تاپ های درجه یک مصرف کننده، به ویژه با اجزای اختصاصی مانند کارت های Wi-Fi، پردازنده های گرافیکی و حسگرهای اثر انگشت. به‌طور پیش‌فرض، دبیان درایورهای اختصاصی و سیستم‌افزار را برای رعایت اصول منبع باز خود حذف می‌کند و از کاربران می‌خواهد که مخزن «غیر رایگان» را به صورت دستی فعال کرده و درایورهای اضافی را نصب کنند. این عدم پشتیبانی اختصاصی می‌تواند منجر به مشکلات رایجی مانند از دست رفتن درایورهای Wi-Fi، پشتیبانی محدود از کارت گرافیک‌های NVIDIA/AMD و چالش‌هایی با تنظیمات گرافیک هیبریدی شود. عیب یابی و پیکربندی دستی اغلب ضروری است، و دبیان را برای عملکردهای خارج از جعبه ایده آل نمی کند. روی سخت افزار مصرف کننده

در مقابل، اوبونتو به‌طور خودکار اکثر سخت‌افزارها، از جمله کارت‌های گرافیک، آداپتورهای بی‌سیم و دستگاه‌های چندرسانه‌ای را در حین نصب شناسایی و پیکربندی می‌کند. این امر اوبونتو را برای کاربرانی که به دنبال یک تجربه plug-and-play با حداقل عیب یابی هستند ایده آل می کند. اوبونتو همچنین شامل ابزارهایی مانند ابزار «درایورهای اضافی» است که این کار را ساده می‌کند process نصب یا به‌روزرسانی درایورهای اجزای اختصاصی مانند Wi-Fi، پد لمسی، گرافیک و ویژگی‌های مدیریت انرژی. به دلیل گنجاندن سیستم عامل و درایورهای اختصاصی به طور پیش فرض، اوبونتو به ندرت با مشکلات سخت افزاری قابل توجهی مواجه می شود. روی رایانه های شخصی و لپ تاپ های مصرفی، تجربه ای روان تر و کاربرپسند تر را تضمین می کند.

مقایسه عملکرد

اساساً هیچ تفاوت عملکرد ذاتی بین این دو توزیع وجود ندارد. با این حال، راه اندازی خارج از جعبه اوبونتو و ماهیت شخصی سازی دبیان می تواند تجربیات کاربری متفاوتی را ایجاد کند. کاربران پیشرفته ممکن است دبیان را برای نصب ناب و کنترل بیشتر ترجیح دهند، در حالی که مبتدیان ممکن است متوجه شوند که اتوماسیون و پیش فرض های اوبونتو تجربه کارآمدتر و کارآمدتری را ارائه می دهد.

ابزارهای اشکال زدایی و عملکرد

دبیان شامل بسته‌های debian-debug است که نمادهای اشکال زدایی را برای برنامه‌های اصلی به شیوه‌ای ثابت و قابل پیش‌بینی ارائه می‌دهد. متعارف، روی از سوی دیگر، ابزارهای خاص منحصر به فرد اوبونتو را فراهم می کند، مانند Apport، یک ابزار گزارش و تجزیه و تحلیل خرابی که به طور خودکار اطلاعات اشکال زدایی را برای خرابی ها شناسایی و جمع آوری می کند. علاوه بر این، اوبونتو Landscape را ارائه می دهد، یک ابزار نظارت و مدیریت سیستم متمرکز بر سازمان که برای نظارت متمرکز بر عملکرد طراحی شده است و به عنوان یک ویژگی پولی در دسترس است.

ابزارهای پشتیبان گیری و شبیه سازی

دبیان پیش فرض را شامل نمی شود backup یا ابزارهای شبیه سازی از قبل نصب شده است اما از ابزارهای اساسی لینوکس مانند rsync برای پشتیبان گیری دستی پشتیبانی می کند. در مقابل، اوبونتو اغلب شامل کاربر پسند است backup ابزارهایی مانند Deja Dup (یک پیش‌فرض رابط کاربری گرافیکی برای دوگانگی) در نصب پیش‌فرض دسک‌تاپ، راه‌حلی با کاربری آسان برای پشتیبان‌گیری شخصی ارائه می‌دهد.

دبیان فاقد ادغام بومی با شرکت مدرن است backup سیستم ها، اما با ابزارهای منبع باز مانند Bacula یا Amanda یکپارچه کار می کند. اوبونتو، روی از سوی دیگر، پشتیبانی بهتری از ابزارهای درجه یک سازمانی مانند Veeam یا NetBackup، همراه با ادغام های تجاری برای مبتنی بر ابر ارائه می دهد. backup راه حل ها علاوه بر این، طرح‌های پشتیبانی سازمانی Canonical، مانند Landscape، ابزارهایی را برای متمرکز فراهم می‌کنند backup و مدیریت سیستم، مناسب بودن اوبونتو را برای محیط های سازمانی بیشتر می کند.

اتوماسیون Apis

دبیان به طور پیش فرض API های اتوماسیون سیستم اختصاصی را شامل نمی شود و به فلسفه مینیمالیسم و ​​انعطاف پذیری خود وفادار می ماند. اتوماسیون روی دبیان معمولاً با استفاده از ابزارهای استاندارد لینوکس، زبان های برنامه نویسی مانند Bash یا Python و چارچوب های منبع باز مانند Ansible، Puppet یا Chef به دست می آید. کاربران پیشرفته همچنین می توانند اتوماسیون سازمانی سفارشی را از طریق اسکریپت و تنظیمات سفارشی پیاده سازی کنند.

اوبونتو، روی از سوی دیگر، پشتیبانی خارج از جعبه بهتری را برای اتوماسیون فراهم می کند، ابزارهای بومی و ادغام هایی را ارائه می دهد که مدیریت سیستم را ساده می کند. این شامل Cloud-init است که یک استاندارد صنعتی پرکاربرد برای خودکارسازی مقداردهی اولیه سرور در محیط‌های چند ابری است. از پیش نصب شده است روی تصاویر سرور اوبونتو، Cloud-init استقرار و راه اندازی را ساده می کند. علاوه بر این، Canonical API Landscape را برای مشتریان سازمانی ارائه می دهد که اتوماسیون متمرکز و مدیریت چندین سیستم اوبونتو را امکان پذیر می کند. این API از به روز رسانی خودکار بسته، تغییرات پیکربندی و نظارت بر منابع در سراسر ناوگان سرورها یا دسکتاپ ها پشتیبانی می کند.

گزینه های میزبانی ابری

دبیان تصاویر رسمی را ارائه می دهد روی پلتفرم های ابری اصلی مانند AWS، Google Cloud Platform (GCP) و Microsoft Azure. این تصاویر حداقل هستند و محیطی تمیز و پایدار را در اختیار کاربران قرار می دهند تا در صورت نیاز شخصی سازی کنند. با این حال، به روز رسانی و نگهداری تصاویر ابری دبیان مبتنی بر جامعه است، که می تواند منجر به پذیرش کندتر ویژگی های ابری در مقایسه با اوبونتو شود.

اوبونتو، روی از سوی دیگر، با تصاویر بهینه شده که مستقیماً توسط Canonical نگهداری و به روز می شوند، عمیقاً در پلتفرم های ابر عمومی ادغام شده است. این تصاویر سازگاری با آخرین ویژگی‌های پلتفرم ابری را تضمین می‌کنند. علاوه بر این، اوبونتو انواع ابر تخصصی مانند Ubuntu Pro را ارائه می‌کند که شامل به‌روزرسانی‌های امنیتی پیشرفته، گواهی‌های انطباق و ویژگی‌های درجه سازمانی است.

پشتیبانی نرم افزارهای تجاری شخص ثالث

اوبونتو به طور گسترده به عنوان توزیع لینوکس برای نرم‌افزارهای تجاری شخص ثالث در نظر گرفته می‌شود و احتمال بیشتری برای دریافت پشتیبانی رسمی از فروشنده ایجاد می‌کند. برنامه‌های اصلی سازمانی، مانند Docker، Kubernetes، ابزارهای VMware، پلتفرم‌های پایگاه داده و نرم‌افزارهای اختصاصی مانند Zoom یا Slack، اغلب بسته‌های از پیش ساخته شده اوبونتو یا بسته‌های Snap را ارائه می‌دهند. مشارکت سازمانی Canonical با شرکت‌هایی مانند مایکروسافت، AWS و Google پشتیبانی رسمی از اوبونتو را در برنامه‌های مختلف و سرویس‌های ابری تضمین می‌کند. علاوه بر این، بسیاری از برنامه‌های کاربردی مدرن و بومی ابری، سازگاری اوبونتو را در اولویت قرار می‌دهند و از حضور قوی آن در محیط‌های ابری عمومی استفاده می‌کنند.

در مقابل، در حالی که دبیان یک پلتفرم بسیار پایدار و قابل اعتماد است، کمتر به طور مستقیم توسط فروشندگان نرم افزار شخص ثالث پشتیبانی می شود. کاربران اغلب نیاز به تطبیق بسته های اوبونتو یا ساختن نرم افزار از منبع برای اجرا دارند روی دبیان، که می تواند برای کسانی که تجربه فنی کمتری دارند چالش هایی ایجاد کند.

خلاصه و نتیجه گیری

دبیان یک توزیع مبتنی بر جامعه است که کاملاً متعهد به نرم‌افزار آزاد است و ثبات، قابلیت اطمینان و سفارشی‌سازی را در اولویت قرار می‌دهد. در مقابل، اوبونتو یک توزیع مبتنی بر Canonical است که بر کاربر پسند بودن، آمادگی سازمانی و سازگاری افزایش یافته از طریق گنجاندن برخی از اجزای اختصاصی تأکید دارد.

دبیان برای کاربران پیشرفته ای مناسب است که تنظیمات دستی و یک محیط ناب و قابل تنظیم را ترجیح می دهند. از سوی دیگر، اوبونتو برای مبتدیان مناسب است و ابزارهای از پیش پیکربندی شده، نصب خودکار و ارتقاء آسان را ارائه می‌دهد و کاربران فنی کمتری به آن دسترسی دارند.

برای استفاده خانگی و شخصی، دبیان پشتیبانی محدودی را برای سخت افزار اختصاصی ارائه می دهد که اغلب به نصب دستی درایور نیاز دارد. در مقابل، اوبونتو در سازگاری سخت‌افزاری با درایورها و سیستم‌افزار اختصاصی از پیش نصب‌شده برتری دارد و چالش‌های راه‌اندازی را به‌طور قابل‌توجهی کاهش می‌دهد و تجربه روان‌تری ارائه می‌دهد.

از نظر پشتیبانی از نرم‌افزار شخص ثالث، دبیان پشتیبانی مستقیم کمتری از فروشندگان دریافت می‌کند و اغلب از کاربران می‌خواهد نرم‌افزار را تطبیق دهند یا آن را از منبع بسازند. با این حال، اوبونتو به طور گسترده توسط فروشندگان شخص ثالث پشتیبانی می شود و بسته های از پیش ساخته شده به راحتی برای برنامه های سازمانی در دسترس هستند.

دبیان برای کاربران پیشرفته، سرورهای پایدار یا شرکت هایی که به دنبال محیط های متن باز با حداکثر کنترل هستند ایده آل است. در همین حال، اوبونتو برای مبتدیان، محیط های سازمانی، استقرار ابر و کاربرانی که نیاز به پشتیبانی قوی از فروشنده یا سخت افزار دارند، عالی است.

نظرات در سراسر وب

نظرات جالبی پیدا کردیم روی وب در مورد این موضوع:

فشار دادن عکس‌ها با این شدت تهاجمی، تعداد زیادی از کاربران را از اوبونتو دور کرده است. – mok0 از Reddit، 2022

من اکنون دبیان را ترجیح می دهم زیرا می دانم چه می خواهم. من قبلا بودم روی اوبونتو اما در طول سال‌ها نفخ و انتخاب‌های اجباری باعث شد به دبیان بروم. – pycvalade از Reddit، 2022

با وجود اینکه نظرات طرفداران اوبونتو کمتر است، شاید آنها به صورت آنلاین نظر نمی دهند و فقط از محصول راضی هستند. اوبونتو به طور گسترده ای محبوب است، بنابراین من حدس می زنم که برای برخی افراد فقط کار می کند.

برای نگارش بخشهایی از این متن ممکن است از ترجمه ماشینی یا هوش مصنوعی GPT استفاده شده باشد
لطفا در صورت وجود مشکل در متن یا مفهوم نبودن توضیحات، از طریق دکمه گزارش نوشتار یا درج نظر روی این مطلب ما را از جزییات مشکل مشاهده شده مطلع کنید تا به آن رسیدگی کنیم