یک طراح داده برای همکاری با جوامع

در گفتمان عمومی نسبتاً معمول است که کسی اعلام کند «من داده‌ها را به این بحث آوردم»، بنابراین نتیجه‌گیری‌های خود را تجربی و عقلانی می‌دانند. کمتر رایج است که بپرسیم: داده ها از کجا آمده اند؟ چگونه جمع آوری شد؟ چرا داده هایی در مورد برخی چیزها وجود دارد اما برخی دیگر وجود ندارد؟

استادیار MIT کاترین دیگنازیو SM ’14 چنین سوالاتی را می پرسد. او که یک محقق با مجموعه کاری گسترده‌ای است، علاقه زیادی به استفاده از داده‌ها در مسائل اجتماعی دارد – اغلب برای کمک به افراد ناتوان برای دسترسی به اعداد، و کمک به ارائه تصویر کامل‌تری از مشکلات مدنی که در تلاشیم به آنها رسیدگی کنیم.

دیگنازیو می‌گوید: «اگر می‌خواهیم یک شهروند تحصیل‌کرده با داده‌ها و استدلال‌های مبتنی بر داده‌ها در دموکراسی ما شرکت کند، باید به این فکر کنیم که چگونه زیرساخت‌های داده‌ای خود را برای پشتیبانی از آن طراحی کنیم.

به عنوان مثال، مشکل زنان کشی، کشتن زنان در نتیجه خشونت مبتنی بر جنسیت را در نظر بگیرید. فعالان در سرتاسر آمریکای لاتین شروع به جدول بندی پرونده های مربوط به آن و ایجاد پایگاه های داده ای کردند که اغلب دقیق تر از سوابق رسمی دولتی بود. D’Ignazio این موضوع را مشاهده کرده است و با همکارانش ابزارهای هوش مصنوعی را با مدافعان حقوق بشر طراحی کرده است تا از کار نظارتی آنها حمایت کند.

به نوبه خود، کتاب 1403 دیگنازیو روی موضوع، “شمارش زنان کشی”، کل را شرح می دهد process و کمک کرده است که این موضوع به مخاطبان جدیدی برسد. جایی که زمانی خالی بودن داده ها وجود داشت، اکنون پایگاه های داده قابل توجهی وجود دارد که به مردم کمک می کند واقعیت مشکل را تشخیص دهند روی قاره های متعدد، به لطف شهروندان نوآور. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه علم داده‌های مردمی و فعالیت‌های داده شهروندی به طور کلی شکل‌های رو به رشد مشارکت مدنی هستند.

وقتی در مورد نوآوری صحبت می کنیم، فکر می کنم: نوآوری برای چه کسی؟ و توسط چه کسی؟ برای من اینها سوالات کلیدی هستند. به دلیل تحقیقات و تدریس خود، D’Ignazio در اوایل سال جاری به او اعطا شد.

خارج از پایه

D’Ignazio مدتهاست که به علم داده، طراحی دیجیتال و مسائل جهانی علاقه نشان داده است. او مدرک لیسانس خود را در روابط بین الملل از دانشگاه تافتز دریافت کرد، سپس توسعه دهنده نرم افزار در بخش خصوصی شد. پس از بازگشت به تحصیل، او مدرک MFA را از کالج هنر مین دریافت کرد و سپس مدرک کارشناسی ارشد را از آزمایشگاه رسانه MIT دریافت کرد که به او کمک کرد تا دیدگاه فکری خود را ترکیب کند.

دیگنازیو می‌گوید: «آزمایشگاه رسانه برای من مکانی بود که توانستم تمام آن علایقی را که به آن‌ها فکر می‌کردم به هم نزدیک کنم. چگونه می‌توانیم کاربردهای خلاقانه‌تری از نرم‌افزار و پایگاه‌های اطلاعاتی داشته باشیم؟ چگونه می‌توانیم کاربردهای اجتماعی بیشتری از هوش مصنوعی داشته باشیم؟ و چگونه فناوری و منابع خود را برای آینده ای مشارکتی تر و برابرتر برای همه ما سازماندهی کنیم؟»

مطمئناً، D’Ignazio تمام وقت خود را در آزمایشگاه رسانه صرف بررسی مسائل پایگاه داده نکرد. در سال‌های 2014 و 2018 او یک هکاتون فمینیستی به نام «مثل پمپ سینه را بمکد» سازمان‌دهی کرد که در آن صدها شرکت‌کننده فناوری‌ها و سیاست‌های نوآورانه‌ای را برای رسیدگی به سلامت پس از زایمان و تغذیه نوزاد توسعه دادند. با این حال، بسیاری از کارهای او متمرکز شده است روی معماری داده، تجسم داده ها، و تجزیه و تحلیل رابطه بین تولید داده و جامعه.

D’Ignazio کار تدریس خود را به عنوان یک مدرس در برنامه فارغ التحصیل دیجیتال + رسانه در دانشکده طراحی رود آیلند آغاز کرد، سپس استادیار تجسم داده ها و رسانه های مدنی در بخش روزنامه نگاری کالج امرسون شد. او در سال 2020 به عنوان استادیار به دانشکده MIT پیوست.

اولین کتاب دیگنازیو، «فمینیسم داده‌ها»، که با همکاری لورن کلاین از دانشگاه اموری نوشته شده و در سال 2020 منتشر شد، نگاهی گسترده به راه‌های بسیاری داشت که داده‌های روزمره جامعه مدنی را منعکس می‌کند. نرخ گزارش شده تجاوز جنسی روی برای مثال، پردیس‌های کالج می‌توانند فریبنده باشند، زیرا موسساتی که پایین‌ترین نرخ‌ها را دارند ممکن است آن‌هایی باشند که مشکل‌سازترین شرایط گزارش‌دهی برای بازماندگان را دارند.

چشم انداز جهانی دیگنازیو – او در فرانسه، آرژانتین و اروگوئه، در میان جاهای دیگر زندگی کرده است – به او کمک کرده است تا سیاست منطقه ای و ملی پشت این مسائل و همچنین چالش هایی را که ناظران شهروندی می توانند از نظر جمع آوری داده ها با آن مواجه شوند، درک کند. هیچ کس نباید فکر کند چنین پروژه هایی آسان هستند.

D’Ignazio می‌گوید: «کار مردمی زیادی صرف تولید داده‌ها می‌شود. «یک چیز که واقعاً جالب است، حجم عظیمی از کار است روی بخشی از گروه های مردمی یا علوم شهروندی برای مفید ساختن داده ها. و اغلب این به دلیل ساختارهای داده سازمانی است که واقعاً فاقد آن هستند.

اجازه دادن به دانش آموزان شکوفا شوند

به طور کلی، همانطور که D’Ignazio و Klein نوشته اند، موضوع اینکه چه کسی در علم داده شرکت می کند، “فیل در اتاق سرور” است. D’Ignazio به عنوان دانشیار تلاش می کند تا همه دانش آموزان را تشویق کند که آشکارا در مورد علم داده و زیربنای اجتماعی آن فکر کنند. به نوبه خود، او همچنین از دانش آموزان سازنده الهام می گیرد.

دیگنازیو می‌گوید: «بخشی از لذت و امتیاز استاد بودن این است که دانشجویانی دارید که شما را به مسیرهایی می‌برند که خودتان نمی‌رفتید».

یکی از دانشجویان فارغ التحصیل D’Ignazio در حال حاضر، Wonyoung So، به بررسی مسائل مربوط به داده های مسکن پرداخته است. دسترسی به اطلاعات مربوط به مستاجران برای صاحبان املاک نسبتاً ساده است، اما برعکس آن کمتر. برای مثال، یافتن اینکه آیا مالکان دارای نرخ تخلیه غیرعادی بالا هستند یا خیر، دشوار است.

D’Ignazio توضیح می‌دهد: «همه این فناوری‌ها وجود دارند که به مالکان اجازه می‌دهند تقریباً تمام اطلاعات مربوط به مستاجران را به دست آورند، اما فناوری‌های بسیار کمی وجود دارد که به مستاجران اجازه می‌دهد درباره مالکان چیزی بدانند. در دسترس بودن داده‌ها «اغلب منجر به بازتولید عدم تقارن‌هایی می‌شود که قبلاً در جهان وجود دارد». علاوه بر این، حتی در جایی که داده‌های مسکن توسط حوزه‌های قضایی منتشر می‌شود، او خاطرنشان می‌کند، «به‌طور باورنکردنی تکه‌تکه است و به‌طور ضعیف و متفاوت، از مکانی به مکان دیگر منتشر می‌شود. حتی در داده‌های باز نیز نابرابری‌های عظیمی وجود دارد.»

به این ترتیب مسکن حوزه دیگری است که در آن می توان ایده های جدید و ساختارهای داده بهتری را توسعه داد. این موضوعی نیست که او روی آن تمرکز کرده باشد روی توسط خودش، اما D’Ignazio همچنین خود را به عنوان تسهیل کننده کارهای نوآورانه دیگران می بیند. در کاربرد علم داده در جامعه، اغلب با توسعه ابزارهای جدید برای استفاده مردم، پیشرفت زیادی وجود دارد.

دیگنازیو می‌گوید: «من علاقه‌مندم به این فکر کنم که چگونه اطلاعات و فناوری می‌توانند نابرابری‌های ساختاری را به چالش بکشند. سوال این است: چگونه فناوری‌هایی را طراحی کنیم که به جوامع در ایجاد قدرت کمک کند؟